ررسی یک صد مورد مارگزیدگی در بیمارستان لقمان حکیم از سال ۱۳۷۹ تا ۱۳۸۴

سابقه و هدف: مارگزیدگی یکی از فوریت های مهم پزشکی است و هر ساله عده زیادی را به مراکز درمانی هدایت می کند. با توجه به این امر که مارگزیدگی می تواند سبب مرگ فوری بیمار گردد، آشنایی دقیق و صحیح با این موضوع و هم چنین روش های درمان آن بسیار ضروری است. این مطالعه با هدف گزارش یک صد مورد مارگزیدگی درمان شده در بیمارستان لقمان حکیم تهران در فاصله سال های 1379 تا 1384 انجام شده است. مواد و روش ها: در این مطالعه یک صد مورد مارگزیدگی مراجعه کننده به بیمارستان لقمان حکیم از نظر علایم بالینی، اقدامات درمانی شامل درمان آنتی بیوتیکی، آنتی ونوم، تتابولین و اقدامات جراحی و همین طور سن، جنس و شغل با مراجعه به پرونده های بیمارستانی مورد بررسی قرار گرفت. یافته ها: در میان یک صد مورد بررسی شده، تمامی بیماران آنتی ونوم، تتابولین و واکسن کزاز دریافت کرده و همگی تحت درمان آنتی بیوتیکی قرار گرفته بودند. در 9 مورد فاسیوتومی انجام شده بود. در 35 مورد درمان های محلی قبل از ارجاع به بیمارستان نظیر تیغ زدن و مکیدن ترشحات انجام شده بود. مارگزیدگان اغلب مرد و در نیمی از موارد کشاورز بودند و گزیدگی در بیش از 80% موارد در دست و پا از مچ به پایین رخ داده بود. نتیجه گیری: با وجود مرگ و میر در مارگزیدگی اقدامات درمانی شامل آنتی ونوم، تتابولین، واکسن کزاز می تواند در بهبود بیماران نقش بسزایی داشته باشد. درمان آنتی بیوتیکی و نوع آنتی بیوتیک انتخابی مورد اختلاف نظر است. به کارگیری برخی از شیوه های سنتی در درمان مارگزیدگی مردود شناخته شده است و اقدامات پیشگیرانه از مارگزیدگی مورد توجه و تأکید می باشند.